Piknik rodzinny z hipoterapią w Borsukach.

Chociaż było nas tak dużo wszyscy się zmieściliśmy i pojeździliśmy na koniu (niektórzy nawet więcej niż dwa razy:-)) Pojeździli i duzi i mali a wszystkim dopisywał wyśmienity humor z czego gospodarze bardzo są zadowoleni. Nie obyło się oczywiście bez kłopotów spowodowanych nietuzinkowym położeniem naszej stajni . Nie każdy potrafi do nas trafić a szefowa interesu ma niezwykły dar zawiłego tłumaczenia, z którego nikt niczego nie może zrozumieć. Zagrożenie pożarowe omal nie pokrzyżowało nam planów ogniskowych ale dzięki uprzejmości i szczególnej uwadze leśników z Borsuk udało

nam się bezpiecznie upiec nasze kiełbasy.
Oprócz koni, które cieszyły się tego dnia wyjątkowym powodzeniem odbył się jeszcze plener malarski i pokaz artystycznego jeździectwa w wykonaniu Oli i Cezara. Ten ostatni miał w prawdzie wiele do powiedzenia na temat nowej hiszpańskiej sukienki swojej amazonki ale w końcu zaprzestał dyskusji i ruszył w tany.
Naszych dzielnych gości nie przeraziły na szczęście odległości które trzeba było pokonywać w między czasie. Do miejsca ogniskowego i upragnionej kiełbasy oddzielał ich wcale nie mały odcinek drogi przez las. Wędrowali jednak dzielnie dzięki czemu dopisywał im później apetyt.
I chociaż nie udało nam się w pełni przeprowadzić
programu przewidzianych zabaw i tak spotkanie uważam za udane. Wieczorem po odjeździe gości zmęczeni całodzienną bieganiną wolontariusze z apetytem zabrali się do (cudem odnalezionej w całym tym bałaganie) kiełbasy.

I jak to zwykle bywa przy ognisku przypominają nam się wszystkie końskie opowieści, które wciąż ciekawią chociaż opowiadamy je sobie po raz setny, te śmieszne upadki i przygody w terenie i tak się gada, gada i gada a księżyc leniwie kładzie się na plecach co oznacza....
....że znowu cholera przez tydzień nie będzie deszczu!

Zamykamy mleczarnię

Zamykamy przy tej okazji także kilka innych instytucji ale o tym nie dziś i nie tutaj. Co do samej mleczarni to drżyjcie wielbiciele Asterki bo o nią tu właśnie chodzi. W związku z przecinaniem pępowiny i zasuszaniem mleczka w wymionach Asterka skazana jest na areszt domowy i codzienne lonżowanie. Nic więc dziwnego, że wściekła jest jak osa jeśli:
a) zabrano jej z oczu jedynaka
b) do żarcia jest tylko siano a do picia małe ilości wody
c) trzeba siedzieć samotnie w stajni podczas gdy oni tam....
Jedynak tym czasem zupełnie ją ignorując zabawia się w brzydki sposób ze swoimi dwoma kolegami i jest tymi zabawami tak głęboko przejęty, że zupełnie niedowidzi i całkiem niedosłyszy. Biedna Asterka drze się tak, że mnie na pryzmie obornika uszy w płatkach odpadają (wiadomo, sopranistka) a teściowie czyniąc znak krzyża modlą się o zmiłowanie.
Ale i tak jest fajnie.
Jak zawsze, ludzie, jak zawsze...
...a może ktoś jednak chce ogiera?

Alle jaja!

Kochani! Ponieważ nieco się przeziębiłam a właściwie całą górną część odpowiedzialną za myślenie wypełnia mi głośno szumiąca woda i porywisty wiatr, nie będę się tu zbytnio wysilać. Na Boże Narodzenie było dużo, teraz mało będzie.
Życzę więc wam wytchnienia i optymizmu bo tak na prawdę to trzeba sobie czasem odpuścić i co nie bądź olać co by uszczerbku nie doznać na szeroko rozumianej psychice.
Życzę Wam, żebyście mieli przez cały letni sezon pociechę z koni, na których jeździcie w postaci pełnego porozumienia, poskromienia wybuchów ślepej furii z obu stron i ogólnej harmonii. Niech więc pod wpływem drobnych niepowodzeń nie chodzą Wam od razu po głowach boczki, kiełbasy i tłuste podgardla. Być może ulubiony wierzchowiec lepiej się będzie nadawał do skoków/ ujeżdżenia/ rajdu/ slalomu wokół beczek gdy nieco skruszeje pod wpływem siły naszej perswazji.
Życzę Wam też dużego zapasu suszonego czosnku.
Na muchy i gzy.
Ja gryźć nie będę, jakoś się powstrzymam.

A dla Was moje kochane Borsuki Team szczególne uściski i pozdrowienia z głębi kawowego młynka bo nic mnie tak nie cieszy jak to, że Was mam i mogę się co dzień upajać widokiem Waszych zatrważających postępów w jeździeckim arcydziele.

Król Foxtrota:-)

Dziwny jest ten świat. Być może wielokrotnie powtarzałam: to niemożliwe tylko po to by teraz przekonać się, ze owszem. Być może nie wierzyłam, tak jak wielu z Was w tańczące słonie...
Plan, który wykonują kilka razy w tygodniu Ola i Cezar przekonuje mnie, że trwająca niemal rok praca nie poszła całkiem na marne.
Pamiętam dzień kiedy pierwszy raz zaprosiłam do tańca tego ważącego prawie tonę, pełnego charakteru dżentelmena i pomimo tego, ze wówczas poruszał się jakby wypił beczkę piwa, deptał mi po nogach i co rusz się potykał dziś jestem dumna, że odważyłam się na ten krok. Dziś przekazując Oli mojego niezrównanego przyjaciela z dumą obserwuję ich śmiałe poczynania: lekkie chody, zgrabne zatrzymania, piękne odpowiedzi na pomoce. Chociaż do pełni równowagi i harmonii brakuje jeszcze tych kilku kroków, wzruszona biję brawo widząc te ogromne, niezgrabne kopyta ostrożnie krzyżujące się podczas ustępowania od łydki.
Ktoś kiedyś powiedział Oli ( a był to znawca tematu), że nie wolno męczyć pociągowych koni, które w tańcu odczuwają ból i cierpienie. Chciałabym zaprosić tego kogoś na nasz trening, żeby na własne oczy mógł zobaczyć klasę i dumę ogromnego Cezara, a przede wszystkim radość jaką sprawia mu ruch na przód i możliwość współpracy z troskliwym partnerem.
Nie jest mu łatwo. Bywają dni, kiedy samo rozprężenie trwa prawie godzinę, bywają i takie kiedy wyraźnie bolą przebyte kiedyś kontuzje. Trzeba Wam jednak wiedzieć, że Cezar nie jest skłonny do ustępstw i nigdy nie zrobiłby czegoś na co nie miałby chęci. Nie znam też nikogo kto mógłby go do czegokolwiek przymusić.
Oto słoń, który kocha tańczyć.