Droga bez powrotu

No cóż życie jest życiem a jak sami wiecie bywa czasami, że życie jest bardziej tandetne od brazylijskiej noweli. Moje właśnie często takie jest. Gdziekolwiek się ruszę zawsze słyszę za plecami trzask palonego drewna- to palą się za mną mosty. Przypomina mi to historię znajomej dziewczyny, która kupuje sobie co roku nowego konia bo poprzedni nie chciał z nią współpracować. Podobnie jest ze mną- nie uczę się na starych błędach a za to wciąż popełniam nowe. Jestem porywcza, za dużo gadam, nie potrafię się dostosować do ogólnie panujących reguł. Dlatego pewnie jak się już gdzieś zjawię wraz ze mną zjawiają się nieodłączni druhowie: niepokój i zamieszanie, a jak odchodzę nikt mnie nie zatrzymuje. Możecie mi wierzyć albo nie, nigdy nie pragnęłam niczyjej krzywdy i nie chcę żeby ktokolwiek przeze mnie cierpiał. Staram się z całych sił pomagać i być pod ręką nawet wtedy gdy nikt mnie o pomoc nie prosi. No ale zawsze wychodzi nie tak, bo albo komuś w czymś przeszkadzam albo palnę jakąś gafę albo zwyczajnie o czymś zapomnę i awantura gotowa. Tak na prawdę to osoby, które w życiu zamiast rozumem kierujemy się emocjami krzywdzą przede wszystkim siebie. A mnie zawsze poniesie fantazja, zawsze z czymś przedobrzę, cholera. Czemu nie mogę być rozważna jak Hanzia, czemu nie mam w sobie tego spokoju, tylko zawsze coś mi się pali (to te mosty pewnie przypalają mi tyłek).
To takie osobiste wycieczki bez związku z tematem- chyba, że jazda konna pomaga na tego typu dolegliwości.
Wróciłam do Borsuk- obawiam się, że na dobre.

Wszyscy na swoich miejscach.

Przez to zmęczenie i ustawiczne moknięcie nie tylko pojawiły mi się błony pomiędzy palcami i coś na kształt macek zamiast włosów ale także definitywnie utraciłam zdolność jasnego myślenia a co za tym idzie pisania do rzeczy. Zmieniam się w mątwę (czymkolwiek ona jest- Ala pewnie wie).
Dziś po wielu bezsennych nocach (bluźnie bo śpię jak zabita) udało mi się nareszcie znaleźć transport i Astra wraz z Frodem dołączyli do stada. W Rusi błoto sięgnęło już okolic kolan, nieźle się więc napływałam zanim udało mi się namówić cwanego Froda by udał się wraz ze mną w kierunku przyczepy. W Borsukach natomiast trwa remont boksów i podczas gdy nowo przybyli napychali się sianem i marchwią ja w towarzystwie męża i teścia tłukłam się co sił przy użyciu młotka, siekierki i czegoś co oni nazywają stopką a dla mnie to zwykły łom i tyle. Lazar z Cezarem pokornie mokli czekając aż ostatnia deska zostanie poprawiona i ostatni zmaltretowany zawias trafi na swoje miejsce. Wyrobiliśmy się, boksy zostały poprawione, konie na noc wróciły do suchej stajni i pewnie ku radości teściów całą noc będą się tam odbywać głośne rozmowy. Zwłaszcza Lazar przeżywa...on tak zawsze, mało z portek nie wyskoczy na widok dziewczyny.
Teraz pojawia się problem innej natury. Po niegdysiejszych strasznych wydarzeniach z udziałem kupionej przez nas klaczy Jemioły- niektórzy wiedzą o co chodzi, teść odmówił pomocy przy Astrze a co za tym idzie musimy codziennie dojeżdżać na obrządki. Wyjdzie pewnie i tak taniej niż zimowy czynsz w Rusi ale coś tam trzeba wlać do tego baku a z pustego i Salomon, jak to mówią.
No ale nic to, w sobotę posprzątamy sobie magazyn, wstawimy tam piecyk i normalnie można spać z myszą polną pod głową i pająkiem w objęciach-są chętni?

Bezsilność

Ogarnia mnie niczym nie poskromiona bezsilna złość. Ciekawa jestem czy też zauważyliście to co mnie tak doskwiera- no szlag mnie trafia i tyle.
Mam pewne podejrzenia, ze w branży kowali i weterynarzy dzieje się coś bardzo złego, co uderza głównie w nas- małych hodowców mających po dwa-cztery konie. Po pierwsze zwłaszcza kowale, ale weterynarze również często mają nas w nosie bo:

- nie zarobią u nas

- nie ma odpowiednich stanowisk pracy (dla kowala ma być ok 3 na12m krytego korytarza jak słyszałam)

- zdarza się że nasze konie nie stoją spokojnie i jest to znakomity pretekst, żeby sobie darować (pani ma niewychowanego konia) bo na całym świecie konie stoją przecież bez ruchu, prawda a mój się kręci.
Ponad to kowale i weterynarze mają bardzo wrażliwe artystyczne dusze. Jeżeli taki na przykład kowal dowie się, ze konia przed nim podkuwał inny kowal- o kochani to koniec- obraza na całe życie.
A co ma zrobić mały hodowca?
Dziś jest tu, korzysta z usług tego kowala, na sezon przenosi konie do większej stajni, żeby zarobiły na siebie-a tam akurat kuje inny kowal- dla nas to wszystko jedno czy Kowalski czy Iksiński aby nie bił nam zwierzęcia i robił dobrą robotę, prawda?
To tak jakbym ja obrażała się na swoich klientów bo dziś są u mnie, jutro u mojej koleżanki-Moniki w Liwie a pojutrze u pana Jacka w Tardzie- jakie mam do tego prawo?

Zdarzyło mi się raz, że kowal miał do mnie pretensje o weterynarza- totalny odlot.
Teraz więc wzywając weterynarza musisz się człowieku dobrze zastanowić którego, a najlepiej jak koń ci schodzi na morzysko obdzwoń okolicznych kowali i zapytaj ich czy jeśli przyjedzie dziś do ciebie doktor Pierdzicki z Koziej Wólki to oni sie aby nie pogniewają.
A tak między nami, drodzy mistrzowie i doktorzy to czy zawsze byliście wobec nas w porządku?
Czy wzywani przez małego hodowcę do chorego grubego konia, który w dodatku nie należy do towarzyskich, zawsze dotrzymywaliście terminu?
Nie mamy wygodnych stanowisk ani pięknych rasowych koni, często nie mamy co do gara włożyć a konie to nasz jedyny zarobek, co mamy zrobić gdy się od nas odwracacie?
Wyciągnąć flintę i zastrzelić najpierw zwierzaka a potem siebie.

kochajcie Bagginsa, dziewczęta....

Frodex....











Frodzio....








Frodzisław.....

Pora na wszystko

Wiem, że wszystkim Wam ciężko jest się pogodzić z zimowym odejściem koni do Borsuk, że nie wszyscy będziecie w stanie nas w Borsukach odwiedzać i korzystać z uroków zimowego jeździectwa. Pomimo to będziemy tam na Was czekać i wyglądać Waszego przybycia. Może akurat.
Ja natomiast z ulgą przyjmuję zimową przeprowadzkę, po kilku miesiącach ciężkiej pracy wracamy przecież do domu. Koniki też z radością powitają swoje pochylone ku ziemi i siermiężne ale własne boksy z własnymi żłobami. Nie będzie mi lekko bo od tej pory sama będę musiała sprzątać koniom i poić je bez użycia poideł ale podchodzę to tematu z uśmiechem. Podczas gdy na rusi okres pastwiskowy właściwie ma się ku końcowi u nas trawa wciąż jest zielona i cztery duże pastwiska czekają tylko na konie. Nie ma tu Hardej, która odgoni Lazara od ostatniego jabłka pod jabłonką, nie ma Lubej, która mogłaby ugryźć Cezarego w tyłek gdyby spróbował zbliżyć się do wysypanego siana. Będziemy tu sami i na chwilę chociaż wszystko wróci do normy.Będzie czas na ćwiczenia ujeżdżeniowe i na siedem zabaw Parellego będzie czas na długie zimowe tereny i czas na Froda.
Od dnia 1 listopada czekamy na Was na Borsukach!!!!!!!!!!!!

Jak dojechać?

Trzeba dostać się do Liwy a gdzie Liwa to już wszyscy na pewno wiedzą a jeśli nie to powiem: z Miłomłyna trzeba się kierować na Samborowo- po drodze jest Liwa.
Odważni, którzy nie boją się zielonych ludków i ich bloczków mandatowych mogą jeszcze przed Liwą, za starym mostem kolejowym skręcić w las tak jak wskazuje strzałka z napisem "Leśnictwo Borsuki", przezorni niech dojadą do Liwy i za szkołą skręcą w lewo a potem znów w lewo przy cmentarzu.
Potem już trzeba jechać cały czas prosto aż skończy się wieś i zacznie las. Na granicy lasu stoją dwa gospodarstwa. To drugie to właśnie Borsuki.

Nie zapomnijcie o nas.

Pogoda na konie jest dobra lub lepsza

O tym przekonują mnie nieustannie obecni na placu uczniowie. Ich zawziętość w dążeniu do celu jest godna najlepszych efektów, o które trudno jednak gdy plac treningowy zamienia się w bagno. Leje drugi dzień a my wciąż dzielnie maszerujemy, choćby stępem. Mokre są konie, mokre siodła, mokną mężnie nasi kursanci i ja moknę od stóp do głów razem z ukrytym w kieszeni słonecznikiem. Moknięcie na końskim grzbiecie pomimo kataru i kichania ma w sobie jednak coś dostojnego i wzbudzającego szacunek. Jest w tym moknięciu jakaś ogromna, niepojęta przez postronnych pasja i chęć bycia tutaj z mokrymi nami i naszymi mokrymi końmi. Fajne to.
Wszystkim, którzy jutro startują w Gonitwie Hubertowskiej życzę by usłyszeli trzask pękających nitek w rajtroku osaczonego lisa. Uważajcie bo ślisko jak cho...jak cho cho!

W kwestii przeprowadzki

No bo chociaż w Rusi jest bardzo fajnie obydwie z Asią wraz z nadejściem jesieni ze łzą w oku wspominamy spokojne, bezpieczne i przede wszystkim własne Borsuki. Taki azyl na zimę nie byłby wcale zły. Teściowie już się za nami stęsknili, obiecali nam piękne pomieszczenie po dawnym kurniku, w którym możemy urządzić przestronny magazyn, z piecem kaflowym i wymienionym oknem. Będzie nie tylko gdzie się pomieścić ale i kawę wypić. Kurniczek ten sąsiaduje ze stajnią i połączony jest z nią drzwiami tak, że nawet w zimne wieczory nie trzeba na dwór wychodzić:-). Ci, którzy zdecydują się do nas do borsuk przyjeżdżać oprócz ogrzewanego zaplecza dostaną dwa duże place treningowe i piękne szerokie leśne aleje do jazdy w terenie. Ci, którzy nie mogą sami dojechać mogą jeździć z nami albo pozostać w Rusi gdzie też możemy się umawiać. Sytuacja jest o tyle skomplikowana, że jako właścicielka firmy muszę mieć dokument potwierdzający moje prawa do lokalu czyli tejże stajni i kurnika. Teściowi jako leśniczemu nie wolno wydać takiego dokumentu, musi zapytać o zgodę swojego przełożonego. Szef albo zgodzi się i wtedy z całym kramem możemy iść na Borsuki albo nie i wtedy na Borsukach wyląduje tylko połowa kramu a połowa- dotacyjna musi zostać tam gdzie zgłosiłam miejsce prowadzenia zajęć czyli na Rusi. Będzie więc cyrk z obrządzaniem na dwie stajnie ale może to nie będzie takie złe. Poczekajmy więc na to co będzie.

Polowanie na (czerwony) pazdziernik.

Październik mamy piękny dzięki Bogu i nie tylko czerwony ale wręcz rozmaity. Polujemy więc na te najpiękniejsze dni i wciąż istniejemy pomimo chłodnego wiatru i złych spojrzeń i smoczych języków. Po raz kolejny nasza naiwność została ukarana i niczym kolorowe liście opadły wokół maski-tym razem już na zawsze mam nadzieję. Widać proces ten jest nieodłącznym składnikiem niezależnego, samodzielnego istnienia i jednym z symptomów bycia kimś więcej niż zwykle się było.
Gdzie więc w tym wszystkim jest miejsce na zwykłą przyjaźń?
Jest takie miejsce. Oto ono:

Maja i Lazar









Zuzia i Lazar









Koniczynka na Missouri







Bogdan na Lazarze

Kochani, jeśli to możliwe podpisujcie swoje komentarze imieniem albo czym tam chcecie ale popisujcie, anonimowość jest taka przygnębiająca.

Tak to było

Nasza wesolutka gromadka:ja, Paula i Tomek- pierwsi będą ostatnimi









Asia i Lazar unikali kamer







Ola i Hardzia jak zwykle galopujący feminizm z rozwianym włosiem









Martyna szuka inspiracji









"odwagi Mirka nie pękaj"- Tomek i ...Mirka










Zamyślony pan gospodarz " Jej kto to wszystko posprząta"









Pełny luz w stylu niedbałym- Paula i Kapi









" Cejlon, brachu, jesteś pewien, że dobrze robimy?" Hanzia i Cejlon








Zwycięska ekipa z Szafranek-zady mistrzów

Po rajdzie

Z zadowoleniem stwierdzam, że moje tętno i perystaltyka jelita grubego stopniowo wracają do normy. Celowo nie umieszczam żadnych zdjęć, poczekam na te na prawdę dobre (Hanziu, przyślesz mi kilka na maila, prawda?).
Było wspaniale i chyba wszyscy są tego zdania, ja jednak powiem za siebie. Jechałam na 24 km na Cezarze, który, chociaż ducha ma w piersi ogromnego (jak sama pierś z resztą) nie jest przecież bolidem F1. Pomimo tego grupa z Miłomłyna i okolic, do której z Asią dołączyłyśmy nie opuszczała nas w trudnych momentach. Zwłaszcza ja pragnę gorąco Wam podziękować, szczególnie Ilonie, Tomkowi, Paulinie, Oli i oczywiście mojej Asi, za okazaną wyrozumiałość i wyjątkowe fair play. Dzięki Wam dojechałam i mogłam nareszcie pójść do toalety!
Teraz jednakowoż pozwólcie cioci spocząć już na nieruchomym, z góry upatrzonym celu i nigdy nie ubierajcie stringów pod bryczesy- horror słowo daję.

Szykowalnia

I nasza cicha malutka Ruś zamieniła się oto w wielką szykowalnię. Szykują się goście z Szafranek, niczym wiatr z północy nadciągnęła Źrebaczówka (ale oni się nie szykują, idą na żywioł jak zawsze) i my- miejscowi wepchnięci nagle w wir przygotowań i totalnego chaosu. Przybyli też inni, całkiem nieznajomi ale sympatyczni i grzeczni za co dziękować losowi należy. Nie każdego stać na opanowanie i zimną krew w takiej chwili. Wszyscy czeszą, czyszczą, galopują i ogólnie są ruchliwi i niespokojni jak to koniarze zwykle.







Łaciak ze Zrebaczówki (nie pamiętam który) będzie ostro mieszał.









Ola naradza się z Hardą (te babskie sprawy)









Tomek na próżno nagabywany przez Cezara (między nami facetami)









Ola i Tomek przekonują Hardą, że na rajdzie będzie super









Hanzia pucuje Cejlona na wysoki połysk. Czeka ich wspaniały teren.

Nasi Goście i Marzenia

Wczoraj późną porą przybyli pierwsi rajdowi goście. Z prawdziwą radością podejmujemy osławionego parellistę Cejlona i jego przyjaciółkę od serca- Pralinkę. Dama jak widać nieco onieśmielona chowa się za przystojniakiem ale ona tam jest, kochani. Dziś przyjadą następni goście i zrobi się tłoczno. Idę o zakład, że atmosfera przedstartowa wbije nas w ziemię, jak zawsze. Przeżyjemy. Żeby tylko zabawa się nam udała, żeby było co wspominać w długie zimowe wieczory, o to proszę w cichości ducha- o ostatni w tym roku wybuch ruskiej wesołości. O czym marzą inni- nie wiem: Cejlon i Hanzia pewnie chcieliby razem szczęśliwie dotrzeć do mety, Ola i Harda chciałyby pokazać klasę i troszkę się "polansować" (te kobiety!), Kasia marzy o Edim a Edi o Kasi, pan Andrzej chciałby żeby było po wszystkim a Marmur zjadłby konia z kopytami, no a nasza Asia?
Asia lubi śliwki węgierki...zrywane z grzbietu Lazara oczywiście.