Za moją stodołą...czyli ponurnik noworoczny

Jedna z moich koleżanek powiedziała przy mnie ostatnio rzecz, która głęboko mnie zastanawia:
"Bo latem to masz interes a zimą tylko doła" .
Amen alleluja i hura!

Dziś właśnie urwałam kran- jedyne nasze źródło wody, brawo, no brawo po prostu czad. Wydarzenie to sprawiło, że zapadłam się w siebie i jeżeli ktoś wcześniej uważał mnie za nieco wycofaną to spieszę oznajmić, że wcześniej byłam w szampańskim nastroju w porównaniu z tym co dziś. Ten kran!
Ponieważ świąteczny wypoczynek jak już wcześniej wspominałam wypoczynkiem nie był, oczy same mi się zamykają. Obowiązek nocnych posiadówek w okresie sylwestrowym stanowczo nie jest dla kogoś kto ma na stanie gromadę kopytnych od rana do nocy gromko wołających jeść. Z racji mej nadludzkiej krzepy (kran był bardzo solidny) proces noszenia wody stał się jeszcze bardziej skomplikowany: łazienka teściów, małe wiaderko, spacer przez mieszkanie, ubieranie butów i napełnianie- dwa kursy i wiadro Astry pełne, trzy kursy, napełnia się wiadro Cezara i tak dalej...
Efendi rozpracował zamknięcie swojego boksu i dziś zastałam go w czułym uścisku z Asterką po środku stajni. Musiał tam stać całą noc bo narobił mnóstwo kup i pewnie się nawet nie zdrzemnął zajęty amorami. Dopiero moje pojawienie się zapędziło go spowrotem do boksu.
Codziennie siadam na Lazara chociaż wiem, ze niedługo zacznie się praca i pewnie znów wszystkie wysiłki pójdą na marne. Zastanawiam się czasami czy to w ogóle w moim przypadku ma jakiś głębszy sens, w końcu jestem tam sama, nikt nie widzi moich błędów, wszystko robię na czuja starając się po prostu nie szkodzić i robi się z tego takie "nibyujeżdżenie", "dajmynatoujeżdżenie" albo "quasiujeżdżenie", wspaniała akcja zastodolna, dokładnie tak jak to ostatnio zauważyła jedna z moich blogowych sąsiadek. Miałyśmy z Olą wielki plan wzajemnego wsparcia ale w praktyce wcale się nie widujemy, mijamy się, spieszymy i nawet gdybyśmy się bardzo spięły to nie będziemy w stanie umówić się na wspólne trenowanie bo przecież na tym polega nasza współpraca, że ja jestem jak nie ma Oli a Ola jak nie ma mnie. Od poniedziałku do koni rano ma przychodzić Justyna. Pokładam wielką nadzieję w tej niewielkiej zmianie, liczę na dłuższe spanie, mniejsze spalanie paliwa, lepszą atmosferę i ogólne zwolnienie obrotów.
I tak będąc naczelnym rolnikiem w tej mojej dolinie czuję się w konsekwencji coraz bardziej osaczona, coraz bardziej zmęczona, coraz głębiej samotna samotnością, która nie ma nic wspólnego z obecnością innych osób, czuję się smutna do porzygu, ponura jak rodzinny grobowiec i wypalona jak zeszłoroczny znicz.
Macie tak czasem?

ha ha swoją drogą jak porównam ten post z poprzednim, w którym twierdzę, że mam szaloną radochę i ogólnie rozumiany uśmiech owija mi się wokół głowy to dochodzę do wniosku, że to chyba już schizofrenia u wrót.