Cud rozluznienia czyli wrzućmy czasem na luz

Ostatnimi czasy podstawą mojego treningu stały się techniki rozluźniające grzbiet konia i pomagające mu odnaleźć równowagę. Zaczęłam je stosować bez większego przekonania jakiś tydzień temu. Są elementem rozprężenia przed jazdą, powtarzam je także później podczas treningu. Pomaga.
Lazar pięknie odpuszcza podczas kłusa anglezowanego na luźnej wodzy. Rozprężam go za pomocą takiego kłusa a potem w trakcie ćwiczeń takim kłusem nagradzam jego posłuszeństwo lub pomagam mu się odprężyć gdy coś mu nie wychodzi. Kilka dni temu pracując pod Asią podobnie jak dziś pracując pod Tomkiem Lazar wyjątkowo się postarał. Udaje nam się wykonać prawidłowo wszystkie przejścia. Dziś co pewien czas Tomek wracał z Lazarem do kłusa na swobodnym kontakcie lub stosował lżejszy niż zwykle kontakt w galopie co znacznie poprawiło posłuszeństwo i jakość ruchu konia. Wcale nie próbował wyrywać się i brykać, znosił mężnie nawet upomnienia palcatem, które zwykle przecież kończyły się poważnym konfliktem.
Prawdziwego cudu jednak dokonała Ola dosiadająca dziś mojego nieokrzesanego przyjaciela Cezara. Cezar ruszał się wyjątkowo dobrze, niestety tradycyjnie bardzo mu się spieszyło czym prowokował Olę do silnego kontaktu. Problemy zaczęły się przy zagalopowaniach na prawo, Ola przez dłuższy czas nie była w stanie prawidłowo ustawić konia i galop powtarzał się wciąż ze złej nogi. Gdy zauważyłam, że oboje Ola i Cezar mają już pianę pod nosem, zaprzestaliśmy prób i wróciliśmy do stępa i ćwiczeń na rozluźnienie. Po kilku minutach w problematycznym narożniku Ola zakłusowała a Cezar płynnie (chociaż przyznaję- samowolnie) przeszedł do galopu na właściwą nogę. Miałam ochotę krzyczeć z radości.
Nareszcie mamy galop na prawo!
Nareszcie mamy zadowolone konie!
może z wyjątkiem Frodziaka, którego tyłek swędzi na potęgę.

Mamy też- nie da się ukryć- wytrwałych i zdolnych uczniów, co nie?